υπακάνθιος

-α, -ο, Ν

1. ανατ. αυτός που βρίσκεται κάτω από την άκανθα («υπακάνθιος βόθρος» — κοίλανση τής οπίσθιας επιφάνειας που βρίσκεται κάτω από την ωμοπλατιαία άκανθα)

2. φρ. «υπακάνθιος μυς»

ανατ. μυς τού ώμου ο οποίος εκφύεται από τον υπακάνθιο βόθρο τής ωμοπλάτης και καταφύεται κυρίως στο μείζον βραχιόνιο όγκωμα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο)-* + άκανθα + -ιος. Η λ., στον πληθ. ὑπακάνθιοι, μαρτυρείται από το 1883 στον Ιωάνν. Φωκιανό].